Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/58

 I mur ludzki rozstąpił się, nie wiem doprawdy jakim cudem.
 Gdyśmy już dosięgli peronu, p. Meurice poprowadził nas przez najrozmaitsze korytarze, schody i pokoje, również zapełnione ludem.
 Widząc nas przechodzących, jakiś człowiek wysunął się z gromady i stanąwszy przedemną, rzekł:
 — Obywatelu Wiktorze Hugo! wołaj: Niech żyje Republika!
 — Nie wołam nic na rozkaz — odrzekłem. — Rozumiesz pan wolność? Ja korzystam z niej i zawołam dziś: niech żyje lud! bo tak mi się podoba. Jeśli kiedy wydam okrzyk: niech żyje Republika! to znaczy, iż wówczas tak mi się będzie podobało.
 — Ma racyę! Bardzo dobrze powiedział! — mruknęło kilka głosów.
 Przeszliśmy. Po dłuższej krętaninie p. Meurice wprowadził nas do małego pokoju i odszedł powiadomić o mojem przyjściu Lamartine’a.
 Szklanne drzwi sali, w której znajdowaliśmy się, wychodziły na galeryę, gdzie spostrzegłem przechodzącego przyjaciela mego Dawida d’Angers, wielkiego rzeźbiarza. Zawołałem na niego. Dawid, stary republikanin, był promieniejący.
 — A! mój przyjacielu, piękny dzień! — zawołał.
 Powiedział mi, że rząd tymczasowy mianował go merem XI okręgu.
 — Wezwano puna zapewne w podobnym interesie?
 — Nie — odrzekłem — nie byłem wzywany. Przychodzę sam przez się, uścisnąć dłoń Lamartine’a.