Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/61

 — Mój wpływ jest czysto moralny — odrzekłem — i mógłby tylko stracić, stawszy się urzędowym. Zresztą, nie chcę za nic w świecie wywłaszczać pana Ernesta Moreau, który w tych ciężkich dniach sprawiał się lojalnie i odważnie.
 Lamartine i Arago nalegali:
 — Nie odmawiaj nam pan przyjęcia dyplomu.
 — A więc — rzekłem — przyjmuję go dla autografów; ale pozwolicie, że zachowam go w kieszeni.
 — Dobrze, zachowaj go pan — wtrącił, śmiejąc się Marrast — ażebyś mógł powiedzieć, że z dnia na dzień byłeś parem i merem.
 Lamartine pociągnął mnie ku oknu.
 — Chciałem ja dla pana nie merostwa, ale ministerstwa. Wiktor Hugo ministrem oświecenia publicznego rzeczypospolitej! No i cóż, skoro pan mówisz, że jesteś republikaninem!
 — Republikaninem... w zasadzie. Rzeczywiście, byłem wczoraj parem Francyi, byłem za Regencyą i wierząc, że Republika jest przedwczesną, będę i dziś jeszcze za Regencyą.
 — Narody stoją ponad dynastyami — odparł Lamartine — ja także byłem rojalistą.
 — Pan byłeś deputowanym, wybranym przez naród; ale ja byłem parem, mianowanym przez króla.
 — Król, wybierając pana, w myśl konstytucyi, z pośród jednej z kategoryj, w których rekrutowała się Izba Wyższa, chciał tylko przynieść chlubę instytucyi parów i samemu sobie.