Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/84

w mojem życiu, a którym był Negrier. Został on zabity wieczorem, tegoż dnia, przed barykadą.
 Podbiegłem do Lamartine’a, który postąpił parę kroków na moje przywitanie. Był blady, pomieszany, z zapuszczoną brodą, w ubraniu zapylonem. Podał mi rękę:
 — A! dzień dobry, Hugo!
 I oto zawiązał się między nami dyalog, którego każde słowo mam jeszcze żywo w pamięci:
 — Jakże stoją rzeczy? — pytam.
 — Jesteśmy skończeni.
 — Co to znaczy?
 — To znaczy, że za kwadrans lud wtargnie do Zgromadzenia.
 (W samej rzeczy kolumna powstańców zbliżała się już przez ulicę Lille. Szarża konnicy, w porę wykonana, rozpędziła ją).
 — Jakto! a wojsko?
 — Już go nie ma.
 — Ależ mówiłeś mi pan w środę i powtórzyłeś wczoraj, że masz sześćdziesiąt tysięcy ludzi!
 — Tak sądziłem.
 — Cóż u dyabła! Przecież tak się poddawać nie można. Nietylko pan wchodzisz tu w grę, ale i Zgromadzenie, i nietylko Zgromadzenie, ale i Francya, i nietylko Francya, ale i cywilizacya wogóle. Czemużeście nie wysłali wczoraj rozkazów, ściągających wojska z miast prowincyonalnych, przynajmniej w promieniu jakich czterdziestu mil? Toby wam dato odrazu trzydzieści tysięcy ludzi.
 — Wydaliśmy rozkazy.
 — I cóż?