Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/85

 — Wojsko nie przychodzi!
 Lamartine wziął mnie za rękę i rzekł:
 — Nie ja jestem ministrem wojny!
 W tej chwili kilku posłów weszło z hałasem. Zgromadzenie uchwaliło stan oblężenia. Powiedzieli o tem w trzech słowach Ledru Rollin’owi i Garnier-Pagès’owi.
 Lamartine zwrócił się przez pół ku nim, mówiąc przyciszonym głosem:
 — Stan oblężenia! Stan oblężenia!... Dobrze, zróbcie, jeśli myślicie, że to jest koniecznem. Ja nie mówię nic!
 Rzucił się w fotel, powtarzając:
 — Nie mam nic do powiedzenia, ani tak, ani nie. Róbcie!...
 Tymczasem generał Negrier podszedł ku mnie i rzekł:
 — Panie Hugo, przychodzę pocieszyć pana, mam nowiny z placu Królewskiego.
 — I cóż, generale?
 — Rodzina pańska jest ocalona...
 — Dziękuję, tak, powiedziano mi to przed chwilą.
 — Ale pański dom jest spalony.
 — To najmniejsza.
 Negrier z żywością uścisnął mi rękę:
 — Rozumiem pana. Powinniśmy teraz myśleć o jednej tylko rzeczy, o ocaleniu kraju.
 Gdy miałem wychodzić, Lamartine wystąpił z jednej z grup i podszedł ku mnie:
 — Bądź zdrów. Ale nie zapomnij tego, co ci