Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/96

 — Panie Cremieux — odezwał się Cavaignac — robisz pan dużo hałasu...
 — A co to panu przeszkadza?
 — To mi przeszkadza, że pan siedzisz na ławie ministrów.
 — Chcesz pan, żebym z niej wstał?
 — Ależ!...
 Cremieux wstaje i wychodzi z ławki, mówiąc:
 — Generale, wypędzasz mnie z niej, a ja pana na nią wprowadziłem.
 W samej rzeczy Cremieux, należąc do Rządu Tymczasowego, zamianował Cavaignac’a ministrem wojny.
 W ciągu trzech dni, poprzedzających rozprawy, Izba także była wzburzona i niepewna. Przyjaciele Cavaignac’a drżeli potajemnie i usiłowali innych nastraszyć. Mówili oni: Zobaczycie! Nadrabiali miną.
 Gdy Jules Favre wspomniał na trubunie o wielkich i uroczystych rozprawach, zbliżających się dla Izby — wybuchnęli śmiechem.
 Pan Coquerel, pastor protestancki, spotkawszy Cavaignac’a w przedsionku, rzekł do niego:
 — Trzymaj się ostro, generale!
 — Ja! — zawołał Cavaignac z zaiskrzonemi oczami — w kwadrans czasu wymiotę tych nędzników!
 — Ci nędznicy, to byli: Lamartine, Garnier-Pagès, Ledru-Rollin i Arago. Ten ostatni, co prawda, był wątpliwy; opowiadano, że zbliżył się z Cavaignac’iem.
 Cavaignac w tej właśnie chwili dawał krzyż Legii honorowej biskupowi Quimper, księdzu Legraverand, który go przyjął.