rzykowski, Jarnatowski, Osowicki, Zielewicz i inni podawali rozprawy specyalne z nauk medycznych, a na wydziale przyrodniczym Szafarkiewicz, Kudelka, Krzyżanowski, Kusztelan i inni opracowywali kwestye z dziedziny nauk przyrodniczych.
Zgon nieodżałowanej pamięci K. Libelta spowodował zmiany w składzie zarządu Towarzystwa. Prezesem obrano jednomyślnie Stanisława Koźmiana, wiceprezesem T. Małeckiego, skarbnikiem dr. Władysława Łebińskiego, konserwatorem: Hieronima Feldmanowskiego, redaktorem pozostał Władysław Świderski.
Osiemnaście lat upłynęło już od czasu założenia Towarzystwa P. N. Z pierwotnych założycieli większość zeszła do grobu, zostało tylko młodsze pokolenie, natchnione duchem wiekopomnych mężów. Temu to pokoleniu wypadło prowadzić dalej rozpoczęte dzieło. To, co poprzednicy urobili i jako zadanie na przyszłość zakreślili, wypadało teraz spełnić i do życia powołać.
Budowa gmachu, rozpoczęta w r. 1874, postępowała powolnie, lecz w r. 1879 ukończoną została, ale zbiorów do nowego pomieszczenia przenieść nie można było jeszcze w r. 1881. Oprócz tego Towarzystwo na własny koszt przebudowało dom frontowy, od ulicy Młyńskiej, w latach 1881—1882, na co wydatek wyniósł około 20000 marek. Kapitał Towarzystwa nie wystarczał na umorzenie kosztów, lecz w rezerwie zawsze była ofiarność publiczna, do której zarząd udawał się niejednokrotnie.
Niemniej ważna sprawa o tytuł własności dom i zbiorów, przez lat kilka, jak zmora, nad Towarzystwem ciążyła. Wspomnieliśmy już o zobowiązaniu przez Seweryna Mielżyńskiego spadkobiercy po nim, Józefa Mielżyńskiego, «aby tytuł własności przelał i przepisał na imię Towarzystwa, skoro takowe znajdować się będzie w stanie do posiadania własności sposobnem i uprawnionem». Zadanie okazało się nie łatwem do wykonania. Po kilku latach narad i rozważaniu różnych ewentualnych przypadków w przy-
