Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/084

kienki za upierzenie anielskie biorą, a woale swoje za skrzydła… Nie, panno Amo, dużo złego popełniłem, ale takich zbrodni na sumieniu nie mam!
 AMA (bezradnie opuszcza głowę, za chwilę podnosi nań oczy, napełnione łzami).
 ALFRED (wzruszony): Panno Amo! Panno Amo! niechże pani… cóż znowu?
 AMA: Już… jużem spokojna… Chwilowe tylko rozdrażnienie… Tyle to mnie kosztowało, zanim się zdecydowałam… Teraz, to przyjęcie…
 ALFRED: Prawda…. Gbur jestem, niewdzięcznik.
 AMA: Myślałam, że inaczej, że pan pojmie. I ja przecie mam duszę! A tam — już wytrzymać nie mogę!
 ALFRED : Znam naszą filisteryę, znam!
 AMA: Nie zna pan… Pan zawsze stwarzał sobie drugą egzystencyę, gdzie była poezya, sztuka… A ja… panie! w jakim świecie ja żyć muszę! Ani jednego poety, ani jednego artysty dotąd nie znam! Tylko… Zna pan coś obrzydliwszego nad los panny na wydaniu? Jeszcze kilka tygodni — a pierwszego z brzegu — aby przecie raz…
 ALFRED: Tylko to nie, panno Amo, tylko to nie!
 AMA: To też… bronię się jak mogę, przed papą i ciocią, ale… sił mi już nie staje!