(zachodzącej kilkoma laty, po rok mniej więcej 1610, na panowanie króla Jakuba I [1603—1625]) zajmuje dramatyczna twórczość, która po przygotowawczej pracy wymienionych poprzednio pisarzy doszła do szczytu w dziełach Szekspira (1564—1616), aby przetrwać jeszcze potem kilkanaście lat w dziełach mniej wprawdzie doskonałych, ale i tak o bardzo jeszcze wielkiej wartości, w dziełach największego po Szekspirze dramatycznego pisarza, Ben Jonsona (1573—1637), niewiele mu ustępującej spółki literackiej Jana Fletchera (1579—1625) i Franc. Beaumonta (1586—1616), Tomasza Middletona (1570—1627), Jana Webstera (pierwsza połowa XVII wieku) i Filipa Massingera (1583—1639). Obok nich grupuje się całe mnóstwo drobnych dramatycznych pisarzy (jak Tomasz Dekker, Jan Marston, Tomasz Heywood), tworząc w ten sposób niespotykaną w dziejach literatury powszechnej grupę współcześnie działających dramaturgów. Jest to plejada talentów, obracających się w sferze wielkiego genjuszu dramatycznego Szekspira.
Przyczyny braku wiadomości o życiu Szekspira. Czasy, w których Szekspir żył i tworzył, ceniły więcej dzieła niż autora; nie zbierano wtedy za życia autora jeszcze wszelakich o nim anegdot, zapisków jego i listów, manuskryptów dzieł. Pomimo że współcześni cenili Szekspira bardzo wysoko, jak to wynika z poszczególnych wzmianek za życia i zaraz po śmierci, pisanych zresztą zawsze z pewną przesadą, charakterystyczną dla owej epoki (szczególniej w wierszach pamiątkowych), nie odczuwali przecież potrzeby notowania szczegółów jego życia, jak to nauczyła naukowa krytyka dalszych stuleci współczesnych późniejszym twórcom. W niedługi czas po jego skonie zaczęła się silniej rozwijać purytań-
