gdzie Szekspirowi chodzi o duchowe obrazy przedstawianych władców Anglji i najwybitniejszych postaci ich czasów. W komedjach spotykamy jeszcze większe bogactwo rodzajów: farsami bez żadnej głębszej treści są: Wesołe kumoszki z Windsoru, Komedja pomyłek i Poskromienie złośnicy, — komedjami fantastycznemi: Sen nocy letniej i Burza, salonową komedją są: Stracone zachody miłości, a blisko niej stoją: leśna komedja Jak się wam podoba i prześliczna komedja miłosna: Wieczór Trzech Króli; komedje: Dwaj panowie z Werony, Wiele hałasu o nic, Koniec wieńczy dzieło, a przdewszystkiem Powieść zimowa potrącają o poważne strony życia i mogłyby się równie skończyć źle, jak się kończą dobrze, a już zupełnie tragicznie w swojem założeniu są Kupiec wenecki i Miarka za miarkę, stanowiące ostatni szczebel przed tragedją.
Ogólna budowa dramatu szekspirowskiego. Szekspira, jako twórcę i artystę, należy rozważać pod dwoma kątami widzenia: jako budowniczego i jako poetę.
Ponieważ nie było wtedy w zwyczaju dawać na jedno przedstawienie dwóch sztuk, a samo przedstawienie musiało trwać do trzech godzin, sztuki musiały mieć pewną określoną długość. Rzeczywiście ogólna konstrukcja dzieł szekspirowskich obraca się w ramach pięciu aktów, wymaganych przez ówczesną (poza-angielską) poetykę; nie płynie to jednak ze świadomego zastosowania się do tej reguły, bo Szekspir sam nie dzielił utworów swych na akty, przynajmniej w chwili tworzenia. W wydaniu folio nie wszystkie sztuki są podzielone na akty i sceny, w niektórych podział doprowadzony jest do połowy sztuki, w innych przeprowadzony niedokładnie, np. po pierwszym akcie znajdujemy dopiero akt
