Strona:Wincenty Kosiakiewicz - Trzydzieści morgów.djvu/23

nek, teraz dopiero poczuł Bartek, co popełnił.
 Zmartwiony poszedł przez wieś w pola.
 Gdy wrócił, Jagna wykrzyczała go, że z jadłem tak długo na niego czekali.
 — Gdzieżeś to był? — zapytała go.
 — Ta! chodziłem oglądać owsy.
 — Owsy! A toć dopiero onegdaj je posiałeś.
 Chłop nic nie odrzekł.
 Usiadł przy stole, wziął w rękę łyżkę, ale mu jadło do gęby nie szło.
 Jagna spojrzała mu w oczy.
 — Cóżeś ty taki markotny?
 Kiwnął tylko głową, wstał od stołu i usiadł na przyźbie.
 Jagna przysiadła się do niego.
 — No, gadajże — nastawała — co ci to? gadajże, słyszysz?
 Aby się pozbyć tych zapytań, powiedział jej, że go w sobie boli.
 To uspokoiło Jagnę. Poradziła mu, aby napił się mocnej okowity, to przejdzie.
 Bartek posłuchał jej rady.
 Po obiedzie poszedł do szynku.
 Tu ludu było wiele, jak zwyczajnie w święto.
 Na czarnych stołach stały flaszki, sąsiedzi i sąsiadki wesoło rozmawiali, w kącie pijany kum ściskał kumę, a za szynkwasem stał żydek z małą, czarną bródką i nalewał kieliszki.
 Bartek wypił jeden, wypił drugi, wypił trzeci.
 Raźniej mu się zrobiło.
 Przysiadł się do stołu i zaczął się przysłuchiwać rozmowie.
 Lżej zrobiło mu się na duszy. Zmartwienie uciekło od wódki i od ludzi.
 Pił więc jeszcze sam i zaczął słowa wtrącać do rozmowy.