Strona:Wincenty Kosiakiewicz - Trzydzieści morgów.djvu/28

 Jędrek spuścił smutno głowę na dół.
 — A ja nic nie wiedziałem. Myślałem, że go zastanę i powitam.
 Nie mówili nic przez czas jakiś.
 Wreszcie Jagna sama pierwsza zaczęła mówić, aby dowiedział się, czyj jest grunt, na który sobie wiele lat ostrzył zęby.
 Zaczęła od choroby.
 — Bardzo go w sobie bolało — opowiadała — krzyczał i stękał okrutnie. Nieraz to w domu i trudno było usiedzieć. Czasem nad ranem to już nie stękał, ale tak jęczał po cichu. Mój dochodzi do niego, a on powiada: „mój Bartku, na mnie już przyszła moja godzina, ja wieczora nie dociągnę. Załóżże duchem konie — weź dziesięciorublowy papierek w szmatkę i skocz po rejenta do miasteczka“.
 Jędrek poruszył się na siedzeniu i w oczach błysnął mu ogień.
 — Do rejenta? — zapytał.
 — A juści. Powiada: „chcę zrobić testament, śpiesz się jeno, aby mnie nie zadusiło, nim wrócisz“.
 — I nie zadusiło? — spytał Jędrek.
 — Dusiło go, dusiło, ale jeszcze żył trochę za południe.
 — I spisał testament?
 — A juści.
 — No, i zapisał też wam co?
 — A zapisał.
 — I co?
 — Co? wszystko.
 Znowu Jędrek podniósł się z krzesła na tę wiadomość.
 — Co! — krzyknął — wam wszystko? A mnie co?
 — A nic.
 — Nic!! nic?!
 — No, no, zobaczymy — rzekł. — Testament musi być u rejenta, to się zobaczy.