Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/106

104

Matuszewicz wpadł na czele, —
Pięćset jegrów zbladło;
 Wpadł, dowódcę pod koń ściele,
 Pięćset jegrów padło:       16

Padli plackiem na kolana,
I o pardon proszą
 I pokornie do nóg pana
 Karabiny znoszą.       20

„Wszak-to, bracia, się udało!
— Rzekł wódz do powstańców —
 „Tylko żwawo! tylko śmiało!
 „A nabierzem rańców^[1].       24

„Teraz trzeba pójść do grodu.
„Przypnijcie kokardy^[2]!
 „I wy, dzieci! już za młodu
 „Żywcie umysł twardy.“       28

Żwawo chłopcy poskoczyli, —
Jęli orły^[3] zrywać,
 Stos nakładać jednej chwili,
 I przy stosie śpiewać.       32

Na odwachu z ruską bronią
Chodzą już powstańcy,
 Chłopcy w rynku żydów gonią,
 A pod strażą brańcy.       36

„Co też wódz tam robi w grodzie?“^[4]
— „To dziwne pytanie!

1. w. 24 rańców. Moskiewski wyraz „rance“ oznacza : torby cielęce, w których piechota bieliznę i różne potrzebne drobnostki nosi. Piechota takowe tornistrami mienić zwykła. (Obj. poety).
2. w. 26 kokardy polskie, powstańcze.
3. w. 30 orły rosyjskie z urzędów carskich.
4. w. 37–52. W czterech zwrotkach, tu po sobie następujących, dotknięta zwada sejmikowa naszej szlachty. (Obj. poety).