Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/116

114

Żyją ludzie, co zaznali
 Lepszy stary wiek,
I jak własny grunt deptali
 Bugu^[1] drugi brzeg       24

A nam-ż dziś nie wolno będzie,
 Po oboim brzegu
Pławić konie, jak łabędzie,
 I hulać w szeregu?
Oj, powrócą wieki nasze,
 Wróci dola nam!
Jak przywdziejem czapki lasze,
 Pokłoniem się wam!       32

Pan Różycki siadł na konia,
 Błysnął kord junacki,
Dmuchnął przodem, a przez błonia
 Czesze hufiec gracki.
Miasto kroci dwiestu wstało,
 Dwiestu będzie żyć;
Bo tych dwiestu rękę dało,
 Hańbę kroci zmyć.       40

W Hucie^[2] rankiem żona płacze,^[3]
 Tych jej dzieci szkoda:
Pod Różyckim konik skacze.
 Nie płacz, Pani młoda!
Jak głos dzwonu siołom płynie,
 Gruchnie Polszczą wieść,
A cześć będzie tej drużynie
 I wodzowi cześć!       48

1. w. 24 Bug był granicą Kongresówki. Starzy ludzie nie znali jeszcze żadnej granicy między Wołyniem a Polską.
2. Huta cudnowska, w pobliżu Cudnowa (powiat żytomierski), osada, w której mieszkał wówczas pułkownik Różycki.
3. w. 41-2. W Hucie rankiem żona płacze. Karol Różycki, śpiesząc na pole chwały, zostawił żonę i pięcioro dzieci, w tym właśnie czasie, gdy ludożercze ukazy tyrana wszystkie podobne sieroty z domów przeznaczały na Sybir. (Obj. poety).