Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/157

155

Tam, — tam na lewo droga się bierze,^[1]
 I płynie w kraj nasz daleki;
Tam ja dziewczynę kochałem szczerze,
 Tam ją rzuciłem na wieki.       12

Lecz kiedym przeżył owe rozstanie,
 I stratę świętej Ojczyzny,
Kiedym sam patrzył na Jej skonanie,
 Niemasz już dla mnie trucizny.       16

Gdy mnie pogańskie^[2] szable nie zsiekły,
 Nie sięgła zemsta tyranów,
Gdym uszedł szpiegów rzeszy zaciekłéj^[3],
 Nie strach mi morskich bałwanów.       20

Miło w rozpaczy będzie spozierać^[4]
 Na rozhukane płaszczyzny,
Łatwiej na morzu będzie umierać,
 Bo stąd nie widać Ojczyzny!       24

Niebo się gniewne wkoło zachmurzy,
 Jak mi się chmurzy lat wiele,
Jak żyłem w burzy, tak zginę w burzy,
 Grobem mi będą topiele.       28

I pamięć po mnie zniknie w mym rodzie,
 Jak ślad po szybkim okręcie;
A równo ginąć w bojach, czy w wodzie,
 Czyto w rozpaczy odmęcie.       32

1. ww. 9–12. Strofa trzecia brzmiała pierwotnie w R:

   Miałem ja krewnych, których kochałem
   Matkę, sąsiadów, przyjaciół,
   Ach! miałem także... Boże! co miałem,
   Trudno wymówić, com stracił.

   Zdaje się, że gwarowa forma straciuł, częsta wówczas i dziś, wpłynęła na użycie jej do rymu: przyjaciół. Pol wolał potem zmienić całą strofę, aby rymu takiego uniknąć.

2. w. 17 mnie pogańskie, w R: mię pohańców.
3. w. 19 zaciekłéj, w R: zaciekłych.
4. w. 21 spozierać, w R: pozierać.