|
DO PAMIĘTNIKA
PANNIE SABINIE
Damy i wieszcze dawne to przymierze,
Bo go przed wieki świat zawarł zamłodu;
Damy i wieszcze, w uroku i wierze,
Plotą przepaskę dokoła Narodu. 4
Ale nasz Naród jest jak owe morze,
Co, podziemnemi wzburzone wulkany,
Wydać ma z łona kraj jakiś nieznany,
Którego przyszłość skryły sądy BOŻE. 8
Dziś na tem morzu chociaż tuczy[1] niéma,
Kto perłom na dnie ich Jutro wywróży?
Kto je na wyspę wyniesie po burzy?
Kto rozhukaną grę fali zatrzyma? 12
A gdy nas ujmie powodzią nieznaną,
Czyż z czucia, z cnoty, choć szczątki ocali?
Z tortur pojmiemy, żeśmy kraj kochali!
Ach! a z łez tylko, że i nas kochano! 16
DO PAMIĘTNIKA
PANNIE ANTONINIE
Kto szczęśliwy, smutków nie śni;
Kto wesoły, młody,
Pragnie nuty, pragnie pieśni
Wesołej, jak gody. 4
A jam uczuł rozkosz w dumie,
I w pieśni żałobnéj;
Ja wam tylko śpiewać umię
Żal kraju pogrobny. 8
|
