Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/55

53

„Halt! halt! Wer da?“ — To my! Wiara!^[1]
 „Jedziem hulać na zapusty:
 „Tutaj paszport, drapichrusty!
 „A tu pieczęć stara. —“       28

Rzekł — i kulą Niemca gwizdnął,
 Że się pewnie nie wygoił;
 Drugi kilku szablą liznął;
 Trzeci batem skroił.       32

„O, Herr Jesu! wielki Boże!“
 „A co szołdry?^[2] co niemczury?
 „I Fryc^[3] stary nie pomoże,
 „Jak garbujem skóry!       36

„Już będziecie teraz znali,
 „Co to polskie są zapusty:
 „Do Berlina, drapichrusty!
 „A my Bracia daléj! —“       40

SZABLA HETMAŃSKA

I

Szabla ukuta po prostu... 
Adam Mickiewicz

Zarżały konie w staro-pańskim dworze,
 I rozkaz pana z ust do ust przebiega,
Pada się służba^[4], — a w sąsiednim borze
 Czem-raz^[5] się bliżej trzask biczy rozlega.       4

1. w. 25 „Stój! kto tam?“ — Wiara, rozumie się polska, żołnierska.
2. w. 34 szołdry = niemcy, pogardliwe przezwisko wielkopolskie.
3. w. 35 Fryc stary = Fryderyk „Wielki“.
4. SZABLA HETMAŃSKA w. 3 Pada się służba, tyle co rozpada się, rozbiega się na wsze strony.
5. Czem raz, zam. co raz, często używane we Lwowie i na kresach południowo-wschodnich.