Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/64

62

A przy grze brzmi pieśń ponura:       16
 „Hej, rabiata! ura! ura!
 „Polszcza złota da!

„Kto w Warszawie był, panowie,
 „Przyzna, że tam — jako zdrowie —       20
 „Dziewcząt co nie miar.
„My miatieże^[1] uśmierzemy,
 „A Poleczki obejmiemy,
 „Ura! ura! Car!       24

„Na Warszawie zrośnie trawa,^[2]
 „Głośno gruchnie carska sława,
 „A nam zejdzie plon:
„Nam to lico krasawicy,       28
 „A wam Sybir, buntownicy.
 „Ura Polszczy skon!“ — —

— „Dosyć tego już, panowie! —
 Rotmistrz Doniec w gniewie powie —       32
 „Nie piję na skon!
„Im tak miła z Wisły woda,
 „Jak nam z Donu! — niech swoboda,
 „Niechaj żyje Don! — —       36

„Nikt nie powstał? co, nikt!?“ — wrzasnął —
 I puharem o ziem trzasnął
 Na padleców zgon.
„Oj! nie winem^[3] dziś panowie       40
 „Trzaby wypić Donu zdrowie,
 „I biesiady wron^[4]!“ —

1. w. 22 Miatież: bunt. — Miatieżnik: buntownik. (Obj. poety)
2. w. 25 zapowiada takie zniszczenie Warszawy, że trawa porośnie na miejscu, gdzie była stolica Polski.
3. w. 40 nie winem, ale krwią. — Rotmistrz kozaków dońskich poczuwał się do niezależności ukraińskiej i dlatego żałują go kozacy.
4. w. 42 biesiadą wron są trupy na pobojowisku.