Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/70

68

A z bram miejskich, ze łzami patrzyli za wnukami
 Drżące starce, jak gołębie siwe;
A padłszy na kolana, łzy i modły do Pana^[1]
 Słały w niebo niewiasty trwożliwe.       24

Aż gdy w krwawym obłoku miesiąc^[2] wyjrzał o zmroku,
 A Moskalem wymoszczono rolę,
Jakby cienie pobitych, Lackiej sławy już sytych^[3],
 Wyszły Laszki na Grochowskie pole:       28

Wyszły w ciężkiej boleści, lecz bez skargi niewieściéj,
 Niosły drobne sieroty^[4] w objęciu;
Każda swego szukała, broń przy każdym leżała,
 I przy każdym Moskali dziewięciu.       32

Odkąd wody w potoku i sokoły w obłoku,
 Nigdy tyle krwi nie zlało ziemię:
Hej! polecę pustkowiem, braciom orłom opowiem^[5],
 Jak za wolność walczy LECHA PLEMIĘ!       36

SZLACHTA NA WINIE^[6]

Bić i używać — jest, co Polak lubi.

J. U. Niemcewicz

Po nas Wisłą, gdzieś za borem,
 Grzmiały polskie działa.
Do miasteczka, nad wieczorem,
 Szlachta się zjechała.       4

1. w. 23 w R: Na kolanach od rana rzewne mdły do Pana.
2. w. 25 miesiąc, w R: księżyc.
3. w. 27 Lackiej sławy już sytych, w R: braci sławą okrytych.
4. w. 30 drobne sieroty, w R: drobne dziateczki.
5. w. 35 w R: Hej! polecę w zacisze, braciom orłom opiszę.
6. SZLACHTA NA WINIE: jest dobrem ujęciem różnych nastrojów w ciągu wojny naszej w r. 1831. — Chłopicki nosił się z myślą układów z Mikołajem, ale misja Wyleżyńskiego spełzła na niczem. Ob. Bibljot. Warsz. t. I, 1903 r.