Strona:Wincenty Pol - Pieśni Janusza.djvu/84

82

Trzecia, nucąc jakąś śpiewkę,
 Oknem spoglądała:       8

„Patrzcie, jadą! a czy wiecie,
 „Że to chłopcy jak pokusa?!
„Przecież niema w całym świecie
 „Nad mego Krakusa!“       12

— „Co tam Krakus — rzekła druga —
 „Niema jak mój Ułan biały!
„Z nich Ojczyźnie to posługa,
 „Ich wielbi kraj cały!“ —       16

Trzecia rzekła: — „ja nie ganię
 Waszych miłych bohaterów;
Lecz mi wolno, moje Panie!
 Pochwalić Saperów^[1].“ —       20

— „Owa! Saper! — wielkie dziwo!
 „Wszakże Saper, to piechota;
„Kiedy Ułan jedzie niwą,
 „On lizie do błota!“ —       24

— „Czy tak? — proszę? — nie koniecznie!
 Ale wreszcie siostrze wierzę:
Gdzie Sapery, tam niegrzecznie^[2],
 Bo tam kula bierze.       28

Dwudziestego dziewiątego^[3]
 Nie widziano waszych wcale,
A mój był u Konstantego,
 I przy arsenale^[4]!!“ —       32

1. w. 20 sapery, oddział wojskowy dla sypania bateryj, stawiania mostów, torowania dróg i t. p.
2. w. 27 niegrzecznie, tu tyle co niebezpiecznie.
3. w. 29 dzień wybuchu powstania listopadowego.
4. w. 31—2 u Konstantego, t. j. brał udział w napadzie na Belweder, a potem przy Arsenale, po którego zdobyciu rozdano broń powstańcom.