Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/107

 — Tu nie leczymy. Idźcie do doktora.
 — Powiedziano mi, że tu znajdę pomoc. — Otwieraj.
 — Kto wy jesteście?
 — Ten, co ci dobrze zapłaci za twoją radę.
 Nastąpiło porozumienie z osobą będącą w izbie, a po chwili drzwi się otwarły.
 Jakiś zabrudzony pachołek z latarnią w ręku poprowadził księcia na górę.
 Było to zwyczajne laboratoryum alchemika... ugarnirowane na sposób średniowieczny.Z owym piecem, wiecznie ziejącym ogniem, na którym się złoto robić miało. Przed stołem zawalonym flaszkami i tynkturami siedział człowiek lat średnich, z bystrym wejrzeniem, mając oczy wlepione w przybyłego. Popatrzał tak, nareszcie powstał, dał znak pachołkowi, aby wyszedł, potem przysuwając stołek Korybutowi, rzekł cudzoziemskim akcentem.
 — Książę Korybut. — Co Waszą Wysokość do mnie sprowadza i o tej porze?
 — Znasz mnie?
 — Oh, znam dawno. Jeszcze na dworze księcia Świdrygiełły. — Czego żąda Wasza Wysokość?
 — Chcę wiedzieć, czego chcieli ci ludzie, którzy tylko co stąd wyszli.
 Alchemik popatrzał na młodzieńca, uśmiechnął się, i rzekł ruszając ramionami.