Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/132

czy nie, my później będziemy się rachować z Rzymem.
 — Zanim Wasza Miłość z Rzymem się porachujesz, Krzyżak wkroczy do Polski.
 — Aha, tędy droga! Jużeście Krzyżaka podburzyli, widzisz, — zwracając się do króla, — jak prowadzi interesy twój wierny sługa.
 — Krzyżaków podburza Zygmunt — odrzekł Jagiełło.
 — A Rzym im chętnie w pomoc spieszy, — dorzucił Zbigniew. — Czyż Wasza Wysokość nie przewidziałeś tego? Toż jedyna dla nich pora, aby nam spaść na głowy.
 — Bądź spokojny, światły biskupie, jużem ja to obliczył. Ojciec Święty złamanego denara im nie da. Luxemburczyk drży o własną skórę, którą radzi garbują husyci, poradzimy sobie z Krzyżakiem.
 — I nam-że teraz prowadzić wojnę? — ozwał się strapiony Jagiełło.
 — Ty, braciszku, pilnuj młodej żonki, już my ją poprowadzim.
 — Wasza Wysokość swojemi siłami nie wystarczy.
 — A ty nam swoich wzbronisz, biskupie?
 — Czy ja sejmem?
 — Nie, tyś ich sumieniem, władcą ich dusz. Ale husyci was zreformują. Coraz więcej owieczek wymyka się z pod waszej władzy.