Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/15

 — To dobrze. Jak żołądek nakarmię, to i myśli przyjemniejsze powrócą.
 — A o czem ty tak myślisz? Czy o tem?
 I tu wskazała na pergamin.
 Mistrz Marcin machnął lekceważąco ręką.
 — Wiesz, gdziem bywał myślami? Tam, tam w Pradze.
 — W Pradze Złotej tyś bywał? I co tam się dzieje? Masz jakie świeże wieści?
 — Wiem od Hynka, że królewskich pobili.
 — Pobili Niemców i tyś mi nie powiedział?
 — Mówię.
 — Powinienbyś był przybiedz z tą wieścią wprost do mnie zaraz. Oj, ty niedobry.
 — Ta wieść mnie zatrważa, Elżbieto.
 — Czy to gwiazdy ci powiedziały? Tyś tam tak długo patrzał na nie.
 — Rozum mi mówi, że będą klęski coraz większe. Cała Europa się na nich rzuci.
 — Czechy Europę pobiją.
 Oplotła mistrza ramionami.
 Kobieta była młoda, w całym rozkwicie bujnego życia i siły.
 W takich objęciach mógł uczony zapomnieć o całym świecie. Jej piękne kształty, twarz o rysach regularnych z otwartemi nozdrzami, palącym wzrokiem, przy kruczych, czarnych i bujnych włosach, a ustach stworzonych do cału-