Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/161

 — Dorohostajski ma rozkaz wyruszenia z Wami. A ot idą.
 Do komnaty wtoczył się w ciężkiej zbroi Dorohostajski, a za nim posłowie królewscy z Zyndramem na czele.
 Zyndram wręczył Korybutowi listy Jagiełły i Witolda.
 Książę wziął papiery, popatrzył w nie i zaśmiał się szydersko.
 — Ha! ha! ha! Ot biskup Zbigniew dobrze mierzył w samo serce. — Potem zwrócił się do posła.
 — Czy wiecie, żem ja tu królem?
 — Od wczoraj dopiero — odrzekł Zyndram.
 — Nasze prawa są starsze. Wasza Miłość zostajesz zawsze pod rozkazami króla Jagiełły i Wielkiego księcia Witolda.
 — Nie słucham rozkazów niczyich... od Boga tylko rozkazy przyjmuję.
 — Bóg husytów nie jest naszym Bogiem.Wasza Wysokość złamałeś Mu wiarę.
 — Zamilcz!
 — Nie zamilczę! Hufce Witolda opuszczają Was. Taboryci nie chcą Was uznać królem. Na kimże Wasza Wysokość swój tron zbudujesz?
 — Wierna mi Praga. Wierni mi Utrakwiści.Wierna mi szlachta czeska.
 — Szlachta przeszła do cesarza Zygmunta, który jest naszym sojusznikiem. Ojciec święty