Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/46

 — Oh, bodaj one trwały, trwały wiecznie, albo ich całkiem nie było. O panie mój, królu, aniele, spójrz na mnie, to ja, twoja Agata, miłująca cię jak Boga. Przebacz! albo zabij mnie zaraz.
 Spojrzał na cudną twarz dziewczyny.
 — Wstań, już nie gniewam się, aleś mi przyczyniła kłopotu i utrapienia. Gdzież ja ciebie tu podzieję, sam zaledwie mając jaki przytułek.
 — Już niech Wasza Wysokość będzie spokojny — rzekł Swirmunt. Toć ona ma tu siostrę za koniuszym Pietraszem, sługą królewskim.
 Popatrzył skruszony na księcia, jak gdyby mu z oczu chciał czytać, potem schylił mu się do ziemi.
 — Proszę mi winę odpuścić.
 Książę w objęciach Agaty trzymany jak kleszczami, uwolnił się z nich nareszcie i rzekł do sługi:
 — Cóż się tam dzieje?
 — Po staremu, miłościwy panie. Będziemy mieli nową królowę. Książę Witold swata z księżniczką Sonką króla jegomości.
 — Ho! Co ty mówisz, głupcze?
 — To jest prawdą — dorzuciła Agata.
 — Poszaleliście!
 — Niech mi tu głowę utną, jeżeli kłamię.