Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/50

nością swoją przyczynił zła krajowi i wyliczą wszystkie ułomności, a skryją cnoty.
 Aż do stóp Wawelskiej góry odprowadzono monarchę, pozdrawiając wiwatami, krzyczano jeszcze, kiedy już się schował w murach zamkowych.
 Jest to już starzec siedmdziesięcioletni, ale krzepki i żwawy. Wzrostu średniego, chudy, zawiędły, z małą podłużną głową, już łysą, oczy czarne, nieduże, ale pełne życia. Odzywa się basowym głosem i mówi szybko.
 Wyskoczył lekko z kolebki, klepiąc po ramieniu marszałka Zbigniewa.
 — Dużo mamy gości?
 — Prócz księcia Korybuta, dotąd nikogo.
 — Gdzież on?
 — Jestem do usług W. Kr. Mości.
 — Bywaj mi, miły synowcze. Hę? Co? Smutno było tu siedzieć?
 — Nie widząc waszego oblicza, było mi bardzo tęskno.
 — Cóżeś tam Witoldowi przeskrobał, hę?
 Głosy wiwatów jeszcze się odzywały poza murami.
 Król zwrócił się do podskarbiego.
 — Mój Lubański, uraduj mi tych biedaków.
 Podskarbi sięgnął do worka i przez jednego z komorników wysłał uradowanie pospólstwu.
 Spostrzegł Żelazną Głowę.