Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/51

 — Ho! Witaj stary.
 Starzec się skłonił.
 — Znasz go? — rzekł król do Korybuta.
 — O, znamy się.
 — To dobrze. Poleżajko! Jak moim sokołom?
 — W zdrowiu. Czekają rozkazów W. Kr.Mości — rzekł z niskim ukłonem sokolniczy.
 — Zapolujemy w sobotę. Dobrogost niech mi przyrządzi na jutro łaźnię. Przywołajcie mistrza Marcina.
 Mistrz Marcin już ściskał nogi królewskie.
 — Co nam aspekta zwiastują?
 — Pomyślności wszelakie.
 Obejrzał się jeszcze po dziedzińcu.
 Wtem o mury Wawelskie rozległy się głosy udarowanych. Starzec się uśmiechnął i jak gdyby pokraśniał trochę — nareszcie skinął im głową i wszedł szybko na górę do komnaty.
 Jest to izba o dwóch oknach w głębokich framugach, z ławkami po obu stronach. Między oknami stoi niska szafa, okuta żelazem, z szufladami. Po jednej stronie wielki komin z okapem, sięgającym do sufitu. Po drugiej łoże królewskie, zasłane skórą niedźwiedzią, a zasłonięte z jednej strony od okien rodzajem parawanu. Przy łóżku wielkie krzesło z baldachimem, rodzaj tronu. W nim król udziela nieraz posłuchania. Przy piecu duży stół,obstawiony