Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/67

 I wymknęła się szybko z komnaty.
 — Dobra i rozumna kobieta — rzekł młodzieniec z ożywieniem. — Jeżeli wszystkie Czeszki do niej podobne, to naród błogosławiony.
 — O tak, to naród zbratany z naszym, bo z jednego pnia słowiańskiego wyroślim. I co powiecie? Ten naród pragnie się do nas przygarnąć, a my go haniebnie odpychamy.
 — Co wy mówicie?
 — Nie wiecież, że ojcu ofiarowano koronę czeską?
 — I on jej nie przyjął?
 — Nie dał dotąd odpowiedzi. A to już słyszę drugie poselstwo o toż samo przybywa.
 — Pozwólcie się spytać... Skąd macie te wieści?
 — Wiem o wszystkiem od niej.
 — Dziwna kobieta.
 — Oh, gdybyście wiedzieli, jak ona miłuje swoją ziemię, a jak nienawidzi Niemców, odwiecznych wrogów słowiańskiego plemienia. Mówi, że Polska złączona z Czechami potrafiłaby ich trzymać w uległości i prawa im stanowić.Pomyślcie, ileby to sławy przyniosło mojemu ojcu. Polska stałaby się najpotężniejszem królestwem w świecie całym. Wszystkie mocarstwa hołdby nam składały.
 Mówiła to z taką siłą, że rumieniec okrasił jej piękną twarzyczkę.