Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/84

 — Czyś ty zmysły postradał?
 Kleryk drżący zanim przemówił, weszło kilku księży.
 — Ratuj kościół Zbigniewie — odezwali się od drzwi ponuro.
 — Więc to prawda?
 — To prawda. Heretycy zasiedli u stołu pasterskiego. Całe miasto ogarnęła gorączka.
 — Tyś był spokojny. Sądziłeś, że bójka na rynku zażegnała burzę, a ot spójrz, co się dzieje. Pozamykano sklepy i świętować z uciechy zachciano.
 — Przeciągają tłumy i wyją husyckie pieśni.
 — Niedługo czekać, a na kościół się targną.
 Proboszcz od Panny Maryi Wacław Cipcer, prałat dobrej tuszy, stanął we drzwiach, czerwony, nie mogąc dalej kroku zrobić, jak gdyby w nich ugrzązł.
 — Heretyki! Kościół... napad!
 Wybełgotał tak te wyrazy, słaniając się...Pociągnięto go do izby i usadzono na krześle.
 — Co czynić? co czynić? — krzyczano.
 Księży coraz więcej przybywało.
 Zbigniew odzyskał całą zimną krew i swobodę umysłu.
 — Kraków pod interdyktem — rzekł spokojnie.
 — Bez biskupa?