Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/93

 — Witold? ha! ha! ha! A to ładne brednie.
 — Wierzcie temu, co mówię. Ot wejdźcie łaskawie do mojego laboratoryum, tam Wam lepiej wyłuszczę rzeczy.
 — Chętnie, bom i ja miał was prosić o radę, a i z panią Elżbietą widzieć się chciałem.
 Na wspomnienie żony mistrz Marcin nachmurzył się i niechętnie otworzył drzwi gościowi, ale się wnet pohamował, dodając spiesznie:
 — Żona moja na mieście. Raczcie spocząć, dostojny panie.
 — Ależ tu u was jest czemu się przypatrzeć.
 — Zwyczajnie jak w mieszkaniu uczonego i doktora.
 Obszedł komnatę, zamykając starannie drzwi i spuszczając opony.
 Korybut przyglądał się wszystkiemu ciekawie. Pytał o przeznaczenie wielu rzeczy. Mistrz jeszcze wzburzony i roztargniony odpowiadał półgębkiem i niechętnie. Wziął jeszcze gościa za ręcę i usadowił go na krześle.
 — Posłuchajcie mnie Panie, bo chcę Wam ważną rzecz obwieścić. Z tego, czego byłem świadkiem u króla, wnoszą, że sprawa czeska, której Wy takim gorącym przyjacielem — spojrzał nieznacznie na drzwi — przepadła u nas.My nie możemy im pomagać, ani im sprzyjać z dwojakich przyczyn. Po pierwsze, że są he-