Strona:Wojciech Szukiewicz - O kremacji.djvu/48

mu, ponieważ Kościół zajmował całkiem obojętne wobec faktu stanowisko.
 Zaznaczyć należy, że Palestyna jest krajem w drzewo ubogim, że więc palenie ciał należało do szczególniejszych zbytków a ta postać ostatniej posługi stanowiła pogrzeb zaszczytny i tylko możnym tego świata przysługujący. To samo zupełnie można powiedzieć i o Rzymie, w którym patrycjusze byli paleni po śmierci, niewolnicy zaś i plebs był grzebany albo tylko na wpół zwęglany dla tejże samej przyczyny braku materjału palnego. Otóż kiedy religja chrześcijańska zaczęła przedostawać się z Palestyny do Rzymu szerząc się prawie jedynie wśród najuboższych warstw społeczeństwa stało się, że warstwy te nie mogąc się zdobyć na palenie zwłok grzebały swych zmarłych w ziemi, a zwolna chrześcijanie zaczęli się odróżniać zwyczajami grzebalnemi od zwyczajów z kremacją związanych, do czego przyczyniła się jeszcze i ta okoliczność, że prześladowani pierwsi w Rzymie wyznawcy Chrystusa chcąc uniknąć przykrości chowali się po katakumbach, gdzie też grzebali swych zmarłych chroniąc ich groby przed profanacją i ostatecznie grzebanie w ziemi nabrało charakteru zwyczaju chrześcijańskiego, gdy palenie zachowało charakter pogański.
 Wyraźnie podkreślić atoli należy, że było tak przeważnie ale nie jedynie, ponieważ działo się jednak rozmaicie i nie było żadnej ustalonej zasady, tak że Kościół nie występował przeciwko paleniu zwłok po śmierci uważając je z religijnego punktu widzenia za rzecz zgoła obojętną.