Strona:Wolter - Powiastki filozoficzne 01.djvu/302

 Str. 83, w. 3. X. Gauchat napisał lichą książkę p. t. Listy o niektórych pismach współczesnych, za którą nagrodzono go tłustem probostwem.
 — w. 11. X. Trublet (1697—1770), kanonik Saint-Malo, zręczny kompilator. Głównem jego dziełem są Essais de Litterature et de Morale.
 Str. 89, w. 20. Z Artois. Chodzi o Damiensa, urodzonego w Arras, który 5 stycznia 1757 targnął się na życie Ludwika XV, za co rozszarpano go końmi na placu de Grève.
 — w. 22. Zamordowanie Henryka IV i zamach Jana Châtel, wychowanka Jezuitów, na Henryka IV.
 — Str. 90, w. 29. Aluzya do epizodów kolonialnych wojny siedmioletniej (1756—1763).
 Str. 91, w. 7. Aluzya do egzekucyi admirała Byng, którego Wolter, nie znając go zresztą osobiście, daremnie starał się uwolnić. Admirała Byng stracono, w r. 1757, za to, że dał się pobić koło Minorki flocie francuzkiej, mimo że nie udowodniono mu ani zdrady ani zaniedbania.
 Str. 107, w. 5. Achmet III wstąpił na tron po bracie Mustafie w r. 1703; zdetronizowany przez janczarów w r. 1730, umarł w 1736.
 — w. 12. Iwan, urodzony w r. 1730, został zdetronizowany w tymże samym roku, uwięziony i wreszcie zasztyletowany w 1762.
 — w. 18. Karol Edward, syn Jakóba Stuarta i wnuk Jakóba II, ur. w 1720, umarł w 1788. W r. 1745 wylądował w Szkocyi aby odzyskać tron angielski; pobity udał się do Francyi, potem do Włoch, gdzie umarł w niedostatku we Florencyi.
 Str. 107, w. 27. August III.
 Str. 108, w. 3. Stanisław Leszczyński, teść Ludwika XV, który, straciwszy tron polski, otrzymał w dożywocie księstwo Bar i Lotaryngii. Panowanie jego, wypełnione dobremi uczynkami i troską o szczęście poddanych, zyskało mu przydomek Dobroczynny.