Strona:Wolter - Powiastki filozoficzne 02.djvu/307

 Str. 216, w. 9. Grotius, czyli Hugo de Groot (1583 do 1646) holenderski uczony i mąż stanu, autor dzieła Prawo wojny i pokoju.
 Str. 217, w. 2. Katarzyna II i Stanisław August.
 — w. 17. Wolter czyni aluzyę do miernego powodzenia swej Historji cesarstwa Rosyi, w porównaniu do jego Historyi Karola XII.
 Str. 220, w. 5. Wolter mówi tu jakgdyby o sobie; pisał tę powiastkę mając 80 lat, i chwilami czuć to w niej.
 Str. 221, w. 10. Harpokrat, bóg dawnego Egiptu, symbolizował słońce zimowe. Miał postać chorowitego dziecka, zawinięty był w pieluszki i miał zawsze palec na ustach.
 Str. 222, w. 3. Pasiphae, córka Minosa, matka Aryadny i Fedry. Wenus tchnęła w nią miłość do białego byka, z którego poczęła minotaura.
 — w. 6. Jo, którą Grecy utożsamiali z egipską Izydą.
 Str. 224, w. 12. Endor, miasteczko w Palestynie, w którego okolicy znajdowała się grota zamieszkała przez słynną pytonissę.
 Str. 231, w. 2. Raj utracony Miltona.
 Str. 235, w. 26. Omyłka ze strony Woltera: Pasiphae była żoną Minosa, a córką Apollina.
 Str. 246, w. 23. Chipolata, rodzaj zupy cebulowej.
 Str. 249, w. 6. Pierydy, córki króla Macedońskiego Pierusa, wyzwały Muzy do turnieju na śpiew i poezyę; zostały pokonane i zmieniono je w sroki.
 Str. 252, w. 19. Abbadie (1657—1727), słynny teolog protestancki.
 — w. 20. X. Hauteville, autor dzieła Prawda religii chrześcijańskiej dowiedziona faktami (1722).
 — w. 24. Matrona efezka (ta sama o której opowiada Brantôme) jest tematem powiastki Apulejusza.
 Str. 254, w. 14. Linro, anagram Rolina, którego Wolter kilkakrotnie już wyszydzał za to wyrażenie.