z rzeczywistością empiryczną. Renesansowa wizja świata stała się podstawą dla rozwoju nowoczesnej nauki, a więc i geopolityki. Nowoczesna geografia opisywała świat w kategoriach obserwowalnych formacji przestrzennych, kształtowanych przez nowoczesny przemysłowy kapitalizm[1].
Drugą cechą nowoczesnej wyobraźni geopolitycznej był jej binarny i europocentryczny charakter. Nowoczesna wyobraźnia geopolityczna formowała się w Europie w okresie ekspansji Europejczyków, kiedy to kontynent ten był w stanie narzucić innym częściom świata swoją wizję budowaną o dychotomiczne przedstawienia: rozwinięty świat ― Trzeci Świat, Wschód ― Zachód, Zachód ― Orient, cywilizacja ― barbarzyństwo. Dominujące w świecie kraje europejskie potrafiły „wyprodukować” i narzucić hegemoniczną wizję nowoczesnej polityki, ekonomii, kultury, rozwoju i stylu życia. Świat był postrzegany przede wszystkim w kategoriach „Europa vs. reszta świata” i dominującego, hierarchicznego uporządkowania przestrzeni globalnej[2]. Po trzecie, nowoczesna wyobraźnia geopolityczna związana była z systemem państw narodowych. Budowano obraz świata wyłącznie z punktu widzenia państwowo-centrycznego. Państwo i jego terytorium znajdowało się w centrum analiz, gdyż było uważane za największe skupisko władzy politycznej i podstawową kategorię analityczną dla nauk o polityce. Powodowało to, iż konwencjonalne rozumienie geografii władzy było zdominowane przez trzy charakterystyczne przekonania: po pierwsze, że państwo posiada wyłączność na sprawowanie władzy na określonym terytorium, co określano mianem suwerenności; po drugie, „wewnętrzna” i „zewnętrzna” polityka są od siebie oddzielone i kierują się odmiennymi zasadami i po trzecie, że granice państwa wyznaczają także granice określonej społeczności. Ponadto nowoczesne analizy geopolityczne, dotyczące rywalizacji o terytorium, związane były z rozumieniem władzy jako szansy na przeprowadzenie swej woli, także wbrew oporowi, czyli uznaniu, iż władzę sprawuje się wówczas, gdy jesteśmy w stanie oddziaływać na inne podmioty w sposób sprzeczny z ich interesami[3]. Niezależnie od dyskusyjnego charakteru rozważań Johna Agnewa był on jednym z pierwszych geopolityków, którzy podjęli próbę ukazania cech specyficznych dla nowoczesnej geopolityki, dając tym samym możliwość budowania nowego modelu ponowoczesnej geopolityki poprzez jej odróżnienie od nowoczesności.
Wskazuje się, iż pod koniec dwudziestego wieku można zaobserwować w środowisku międzynarodowym zmiany, które pozwalają spekulować o „końcu nowoczesności” nieodłącznie związanym z cywilizacją zachodnioeuropejską.
