też jako możliwość danego państwa do realizacji swojej woli poprzez zdominowanie przestrzeni powietrznej[1]. Prekursorami i najbardziej znanymi strategami podejmującymi problematykę potęgi powietrznej byli m.in. włoski generał lotnictwa Giulio Douhet, a także Amerykanie George Renner i Alexander de Seversky. Od początku pojawienia się lotnictwa (pierwszy lot samolotem odbył się 17 grudnia 1903 r.) zainteresowanie wzbudzały możliwości wykorzystania lotnictwa w konfliktach militarnych. Pierwsi teoretycy airpower, tacy jak G.L. Towsend czy też R.P. Hearne, podkreślali przede wszystkim znaczenie lotnictwa w rozpoznaniu strategicznych obszarów. R.P. Hearne w 1909 r. pisał nawet, iż siły powietrzne zniszczą element zaskoczenia i tym samym staną się końcem strategii wojennej[2]. Pierwszą osobą, która podjęła się pogłębionej analizy znaczenia lotnictwa, był włoski generał lotnictwa Giulio Douhet (1869-1930). Inspiracją dla Douheta stały się niemieckie bombardowania Londynu w czerwcu 1917 r. (zainspirowały one także Brytyjczyków do ustanowienia Ministerstwa Lotnictwa i powołania do życia Królewskich Sił Powietrznych ― RAF). W wyniku doświadczeń zdobytych podczas pierwszej wojny światowej Douhet uważał, iż nadchodzi lotnicza rewolucja w nowoczesnej wojnie i że w związku z tym przestrzeń powietrzna stanowić będzie najważniejszy wymiar konfliktów międzypaństwowych. W 1921 r. opublikował swoją najsłynniejszą pracę, poświęconą problematyce wykorzystania lotnictwa: Command of the air, w której podejmował przede wszystkim rozważania dotyczące roli i znaczenia opanowania przestrzeni powietrznej i bombardowań strategicznych jako klucza do pokonania przeciwnika w nowoczesnych konfliktach zbrojnych. Douhet był przekonany, iż pierwsza wojna światowa unaoczniła, że przyszłe konflikty będą nieuchronnie wojnami totalnymi, a także uważał, iż nowoczesne technologie militarne doprowadzą do powstania strategicznego pata na lądzie. W tej sytuacji jedyną siłą, która potrafi przywrócić zmaganiom zbrojnym mobilność, jest lotnictwo. Z uwagi na tę swoją cechę, możliwość atakowania „żywotnych punktów” na terytorium nieprzyjaciela, lotnictwo staje się kluczowym rodzajem broni[3]. Douhet rozwijał koncepcję bombardowania strategicznego, które polegało na zadaniu możliwie dużych strat w potencjale przeciwnika, szczególnie zaś w obiektywach niewojskowych; ich zniszczenie spowodowałoby upadek morale ludności i osłabienie zdolności wojskowych wroga[4]. Duet wierzył także, iż psychologiczne efekty
Strona:Wprowadzenie do geopolityki.pdf/280
Ta strona została przepisana.
