zapewnić tylko opanowanie okołoziemskiej przestrzeni kosmicznej[1]. Dolman stara się także poddać analizie cztery astropolityczne regiony kosmosu i podać ich charakterystykę. Pierwszym z nich jest obszar Ziemi wraz z otaczającą ją atmosferą. Wszystkie obiekty wysyłane z Ziemi w kosmos muszą przedostać się przez ziemską atmosferę i aby wyjść w przestrzeń kosmiczną, trzeba zapewnić możliwość swobodnego wynoszenia rakiet, satelitów, statków używanych w przestrzeni kosmicznej. Jest to strefa pośrednicząca pomiędzy tradycyjną geopolityką a astropolityką. Drugi obszar to orbita (przestrzeń) okołoziemska. Jest to przestrzeń, w której mogą operować wysyłane z Ziemi satelity, przeznaczone do wykonywania zadań cywilnych i militarnych. Na przestrzeń tę składają się: low-alitude-orbits (niska orbita okołoziemska), 150-800 km ponad powierzchnią Ziemi, na której umieszczane są satelity służące do obserwacji Ziemi, większość lotów załogowych odbyło się w niskiej orbicie, a także zdecydowana większość sztucznych satelitów ziemi operuje na jej linii; medium-altitude-orbits (orbita geosynchroniczna), 800-35 000 km, gdzie operują satelity telekomunikacyjne i nawigacyjne; high-altitude-orbits (wysoka orbita Ziemi) znajdująca się na granicy 35 000-40 000 km nad powierzchnią ziemi, wyznaczająca maksymalny zasięg operowania satelitów wysyłanych z Ziemi w przestrzeń kosmiczną tzw. geostationary orbit. Odpowiednie umieszczenie zaledwie trzech satelitów na tej linii umożliwiłoby nieustanną obserwację całego obszaru planety Ziemia. Trzecim obszarem jest przestrzeń Księżyca rozciągająca się od orbity Ziemi do orbity Księżyca będącego jedynym w pełni widocznym z Ziemi obiektem fizycznym. Przestrzeń ta stanowi wyjście w daleki kosmos. Czwartym obszarem jest przestrzeń słoneczna (solar space), obejmująca wszystkie obiekty znajdujące się w układzie słonecznym. Dolman wskazuje, iż obszar ten stanowi nowe lebensraum ludzkości w „wieku kosmosu”[2].
Odwołując się do teorii Mackindera, Dolman pisze, iż dla rozważań astropolitycznych przestrzeń okołoziemska odgrywa analogiczną rolę jak Europa Wschodnia w rozważaniach Mackindera, stanowiąc kluczowy obszar rywalizacji kosmicznej. Opanowanie jej pozwala na długoterminową kontrolę wyjść na solar space, a ponadto zapewnia dominację strategiczną nad przestrzenią ziemską i atmosferą[3].
Możliwość ekspansji w przestrzeń kosmiczną spowodowała wielkie zainteresowanie badaczy podejmujących problemy geostrategii i geopolityki. Pojawiły
