Strona:Wybór nowel (Wazow) 006.jpg

prace poetyckie w dzienniku Czytelnia, wychodzącym w Konstantynopolu. Był nauczycielem ludowym, urzędnikiem kolejowym, aż dopóki mordy tureckie, wywołane powstaniem 1876 r., nie uczyniły zeń emigranta.
 Po oswodzeniu Bulgaryi, przez krótki czas był prezesem sądu okręgowego w Berkowicy, lecz nie czując do tego powołania, usunął się i zamieszkał stale w Filipopolu, w celu oddania się literaturze i dziennikarstwu. Tam wspólnie z poetą Weliczkowem wydawał miesięcznik Naukę, a potem tygodnik Zorzę.
 W wojnie serbskiej brał udział jako ochotnik, uczestniczył w bitwach pod Carybrodem i Pirotem.
 W czasie siedmioletnich rządów Stambułowa przebywał przez kilka lat w Rosyi i tam, to jest w Odesie, powstała jego najcenniejsza powieść „Pod jarzmem”, którą po powrocie do kraju drukował w „Zbiorze literackim”, wydawanym przez ministeryum oświaty. Do tego czasu zamieszkał w Sofii, poświęcając się tylko pracom literackim. Przez dwa lata, w ministeryum Stoiłowa, zajmował fotel ministra oświaty. Po ustąpieniu z ministeryum, wybrany został prezesem Towarzystwa literackiego.
 W Sofii dopiero zajął się zebraniem swych prac, rozrzuconych po rozmaitych pismach peryodycznych, a ztąd powstało kilka tomów poezyj, z których najwięcej ceniony jest poemat: „Królestwo Dziwożon”. Z kilku dramatów wydanych przez Wazowa, dramat „Spiskowcy” cieszy się największem uznaniem. Dzieła jego prozą, oprócz wyżej wspomnianej powieści „Pod jarzmem”, wyszły najpierw w trzech tomach pod tytułem „Opowiadania i powieści”, następnie w dwóch tomach „Szkice i obrazki z życia stolicy”. Przed paru laty wydane były „Podróże po Szwajcaryi”, jeden tom nowel „Widziane i słyszane”, w roku zeszłym jeden tom „Pstry świat”, a świeżo z pod prasy wyszła powieść „Kazalarska królowa” z życia bulgarskiego.