Strona:Wybór pism J. I. Kraszewskiego T.X.djvu/67

---

61

SFINKS.

---

 — Niby nie wiesz! o! franta kawałek! Różowa sukienka, nieszpetna panienka! dodał Burda rad wielce z rymu i konceptu, przymrużając jedno oko.
 — Królewski kąsek!
 Tomasz wąsa przymusnął.
 — Prawda! rzekł. Ot wiesz co? dodał żywo, jakby myśl chwytając: masz chatę, masz ochotę, jak widzę, — ja ci będę swatem, żeń się i kwita.
 Bartek spojrzał wielkiemi oczyma na pana Tomasza, biorąc to za żart gospodarza, i ruszył ramionami, wracając do tarcia.
 — Wysokie progi na moje nogi! rzekł wzdychając.
 — Dalifur nie! sierota! moja siostra ją z łaski na opiekę wzięła. Nie bez tego, żeby też wydając ją za mąż, trochę grosiwa i coś na gospodarstwo nie dała. Ot gotowa dla waszeci żona, a cóż?
 — Nadto coś na wielką panią wygląda.
 — A! at! to tylko z daleka!
 — Hę? A pan ją zna i z blizka? spytał złośliwie Bartek.
 Pan Tomasz pokręcił go za ucho.
 — Łotrze! zkąd ci ta domyślność?
 — Służyłem we dworze pana starosty, to dosyć powiedzieć.
 — Ale u mnie wcale co innego; u mnie tego nie ma.
 — Och! och! mruknął Żmujdzin pochylony obiema rękami na kurancie. Znamy wielmożnego pana! Wiedzą sąsiedzi jak kto siedzi! Szlachta jadąc na odpust do Chorochorowa z córkami, objeżdża grunta zasiskie.
 Pan Tomasz serdecznie śmiać się począł.
 — O Frankę nie masz się co bać: to dla mnie zakazane. Faworyta mojéj siostry, od mała przy niéj dniem i nocą.
 Bartek głęboko dumał.