Jest komu poprzeć za jednością słowo.
Rycerz się zbiera przed chatą Piastową;
Nie srożcież wy się na nich, gdy wracają.
Oni nam wszystko, jak słuszna, oddają,
I przeciw stryjom są jak i my, kmiecie.
CHORĄŻY. Nie tak wy skoro dla nich nas ujmiecie;
Złamali wiarę, dziś już niema wiary.
STARY KMIEĆ. Stój, oni zwyczaj poprzysięgli stary
Na wieki z nami.
CHORĄŻY (do kmieci). Do broni, włodarze!
BRONA (do Rycerzy).
Odłóżcie szable, jako zwyczaj każe;
To wiec.
CHORĄŻY. Co, Brono, wy broń odkładacie?
BRONA. Jeśli bezbronnych chcesz mordować, bracie,
To morduj!
CHORĄŻY. Niegdyś wy nas mordowali.
BRONA. Kłamiesz, jam nigdy nie splamił tej stali,
Ani tej ręki waszą krwią. My z wami,
Jeśli wy z nami.
STARY KMIEĆ. Mir! mir z rycerzami!
CHORĄŻY. A nasze prawa?
BRONA. Przysięglim Piastowi.
Ród i lud jeden odtąd już stanowi
Kmieć z rycerzami.
CHORĄŻY. Podajcież nam dłonie!
Zgoda więc?
WSZYSCY. (podając sobie ręce).
Zgoda!
CHORĄŻY. Na wiecowe błonie! (Odchodzą).
