Strona:Wybór pism Mieczysława Romanowskiego Tom II.djvu/45

SCENA JEDENASTA.

(Błoń wiecowa.)

(Po prawej stronie gaj; pod gajem posągi bogów. Lud podzielony na dzielnice. Kmieć kruszwicki trzyma chorągiew wiecową.)

KMIEĆ Z DZIELNICY MIROSZA.

Kruszwicka naprzód; my przy niej sieroty.

Zginął nasz ojciec, wojewoda złoty; —
Teraz nam jakiś ojczym się dostanie.

Z DZIELNICY SZCZERBA.

U nas ten będzie, kogo wiecowanie

Zgodnie powoła na obłaść^[1] szczerbową;
Inaczej dworzec spalim mu nad głową.

Z DZIELNICY KRASKI.

I zbudujecie nowy z własną szkodą.

Z DZIELNICY SZCZERBA.

Alboż my mieli Kraskę wojewodą?

Nas, bracie, Kraska nie uczył pokory!

Z DZIELNICY MIROSZA.

Zgoda! Na później odłóżcie te spory!

Tam obóz króla straszne rzeczy wróży.

KMIEĆ KRUSZWICKI.

To na nas. Szczęśliw, kto z dzisiejszej burzy

Do swojej strzechy wróci z głową całą.
Jak krucy, zewsząd rycerstwo zleciało;
Z królem się niby wybiera na wojnę,
A nasze chaty napada spokojne,
Zabiera bydło, chleb; gdy się kto żali,
To mu nad głową ostrzeszek^[2] zapali,
I z śmiechem sobie do obozu wraca.

Z DZIELNICY MIROSZA.

Ach, tak i u nas przepadała praca.

1. Obłaść (z ros.) obszar, miejsce; tu: dzielnica.
2. Strzechę.