Strona:Wybór poezyj- z dołączeniem kilku pism prozą oraz listów.djvu/233

Pomyślnéj doli te są przywary
 I ludzi próżnych kłopotu:
Pomnażać zazdrość światłem bez miary,
 A gasnąć téż bez powrotu.

Szczęśliwszy często, komu burzliwy
 Długo upornie wiatr wieje;
Bo jeszcze przecie, dopóki żywy,
 Tucznéj nie traci nadzieje;

Ufny w swym Bogu, ufny w sumnieniu,
 Tą stalą mdłe serce krzepi;
Nuż po bezwinnym duszy zmartwieniu,
 Los zdarzy, że będzie lepiéj!

Tymczasem mężny umysł wyprawia,
 Dając z polorem hart cnoty;
I w równą wiernie szalę ustawia
 Na uśmiech szczęścia i młoty.

Więc gdy lekuchnym niebo Zefirem
 Zwaśnione wały pogodzi,
Potrafi dzielnym kierować styrem,
 Jak w ciszy, tak i w powodzi.

Silniéj szlifowne kroją lemiesze,
 Dłużéj trwa w głazie twarz ryta;
Dąb bujniéj rodzi, co go stal krzesze,
 I z samych ciosów moc chwyta.

Słodszéj, monarcho, godniejszy doli!
 Już to czas liczby pozbywa,
Jak cię od swoich i obcych boli,
 Jak cierpi dobroć prawdziwa.

Oświecasz, darzysz, pracujesz szczerze:
 Mało to w nieczułych może.
Skąd wdzięczne pszczoła nektary, bierze
 Zły pająk jady i z róże.

W zbutwiałéj kleci drzemiąc bez rządu
 Niewzględna na bliską zgubę,
Dała jéj zwierzchność płynąć do lądu;
 I stąd ma wielkości chlubę.