Strona:Wybór poezyj- z dołączeniem kilku pism prozą oraz listów.djvu/295

Lecz się przez zimnych głazów przedarszy zapory,
Otrze aż tam swobodnie polot żartkopiory,
Kędy świętéj wieczności okrąg nieprzerwany
Dzieli trwałość od skazy wiernemi parkany?

To bóstwo, które wszytko z niczego wywiodło,
Tak człeka utrzymuje, jak i muchę podłą;
To nam spólne z zwierzęty dawszy cel i chęcie,
Ogranicza ich instynkt, a nasze pojęcie,
Że równe mając ciało, jako i zwierz niemy,
Równie mu umieramy, równie się rodziemy.

W co się dusze obrócą zwierzęce i ptasze?
Hamuje rzeczy trudność dociekania nasze.
Jaka nas wieczność spotka, gdy polężem w grobie?
Tu sęk; boska to mądrość zostawiła sobie.

 Przecież choć widzi, doznawa, czuje,
 Że wszystko musi porzucić,
 Błędne układy człowiek buduje,
 Ani chce żądzy ukrócić.
 Zbija grosz lichwiarz nienasycony,
 Ile go z Indów zabiegnie,
 Kopiąc dół w ziemi dla swéj mamony,
 W którym z nią razem polegnie.

 Ów dumny tyran w mocy oręża
 Ufając, że mu się nada,
 Poddany jarzmem lud uciemięża
 I bezbronnego sąsiada.
 Niech się w zawodnych myślach nie sroży,
 Już nań miecz płytki śmierć trzyma,
 Którym, jak mrówkę, równie położy
 I potężnego olbrzyma.

 W śliczne lat rannych ozdobna dary
 Uroda w kwitnącéj dobie,
 Tysiąc pochopnych serc na ofiary
 Ciągnie miłością ku sobie.
 Podobna róży, którą gdy cudnie
 W szkarłat poranek ubiera,
 Uwiędłe listki zgina w południe,
 A w wieczór obumiera.