Czekaj téj słodkiéj, lecz późnéj zapłaty,
Kiedy twe zwłoki zimny głaz przywali;
Zapłacze naród twéj w czasie utraty —
Cnota dopiéro po zgonie się chwali —
I żeś był ojcem swéj ojczyzny, powie“.
Na tym się ziemny głos zakończył słowie.
Fircyk — grzeczny kawaler, każdy mi powiada.
Znam go: je smacznie, pije dobrze, wiele gada.
A na czymże ta grzeczność fircyka zależy?
Czy że mu dziwnym kształtem fryzura się jeży,
Czy że jaki wygwiżdźe włoski kancik kusy,
Czy że winnemi pachnie cały spirytusy?
Na piętach się wykręca, lata jak sparzony,
Udając arlekina z lisiemi ogony?
Czy że się rozwaliwszy grądal na kanapie,
W przytomności zacniejszych jako wielbłąd sapie?
Czy że swą przed zwierciadłem piękność rozpościera,
Cukrowe kartki pisze, i sam je odbiera?
Czy że się w modne suknie coraz stroi ładnie,
Gładko gra maryasza, gładziéj karty kradnie,
Bluzga, co ślina niesie, nie ma w gębie tamy,
Gorsząc młodzież niewinną i uczciwe damy?
Czy że z wielkim rękawem, z buczną miną chodzi,
Przymawia i przeprasza, łże i ludzi zwodzi;
Bierze wszystko na kredyt, a gdy mu dopiecze
Pan dłużnik, incognito z miasta gdzieś uciecze?
Czy że się sam powozi, lub gdy zima stanie,
Trzaska biczem misternie, usiadszy na sanie?
A kiedy fircyk grzecznym kawalerem takiem,
Któż będzie sowizdrzałem, głupcem i prostakiem?
1771, III, 175—6.
