Każdy się z tego wywyższenia cieszy,
Wszędy wesele, radosne okrzyki,
Każdy do tronu z dziękczynieniem śpieszy,
Że takie bierze do prac pomocniki.
Wielki-to zaszczyt! lecz większy z pobudki;
Cnota te czynić może sama skutki.
W młodych lat kwiecie wszystkich dziwić męstwem,
Wiernym wielkiego ojca śpieszyć śladem,
Z obcj przemocy szczycić się zwycięstwem,
Z statku, z rozumu, sławy być przykładem,
Każdemu z cnoty podobać się człeku:
Dzieło rzadkiego, lecz naszego wieku.
Królu! co lubéj dla dobra ojczyzny
Mężnie ponosisz najprzykrzejsze ciosy,
Co słodkie zowiesz dla niéj wzięte blizny,
Ciesz się: przytłumiasz już opaczne głosy.
Twa mądrość (przemoc choć przeszkadza cudza),
W jednych nadgradza cnotę, w drugich wzbudza.
1774, Zabawy, IX, 165 — 9.
Et genus, et formam pecunia donat.
Miéć pieniądze, miéć wszystko; przy kim ta mamona,
I sama szpetność szkli się, jakby ozłocona.
Prostak z niemi — uczony bez rozumu będzie,
Przyjazny, znany, chwalon i kochany wszędzie.
Ma rozum, ma i serce, godzien wszelkiéj chwały,
Od krwi cesarzów swoje prowadzi kanały.
Choć się z cnotą nie widział, nie zbywa na cnocie,
Komu z łaski fortuny nie zbywa na złocie.
Grunt wszystkiego pieniądze. Wżdy kiedy wymiary
Będą zasług samego szczęścia ślepe dary —
Mądre, grzeczne, rozumne, chwalone, kochane,
Szlachetne i zabawne, piękne, wzięte, znane
