prawda, zwięzłość, wysokość zdań, wybór myśli, nad próżną słów okazałością i przyjemnemi tylko uszom wdziękami górować będzie, póty imię Tacyta w pamięci rozumnych czytelników nie ustanie.
O dwu jeszcze drobniejszych Tacyta dziełach wspominają starożytni pisarze, to jest o żartach Facetiae, które rąk naszych nie doszły, i o rozmowie o krasomówcach Dialogus de Oratoribus, które wielu Kwintylianowi przypisuje. Atoli prócz podobieństwa stylu, mamy po sobie wiele starożytnych rękopismów, mamy świadectwo Pomponiusza Sabina Gramatyka, skąd możemy twierdzić, że ta rozmowa do Tacyta należy.
Edycya Wenecka 1468 najdawniejsza, bez położonego imienia, kto około niéj pracował.
Franciszek Puteolanus w Medyolanie.
Filip Boroaldus w Rzymie 1515.
Aleksander Minutianus w Medyolanie 1517.
Andrzej Alcyatus.
Beatus albo raczéj Bildius Rhenanus w Bazylei 1533.
Justus Lipsius w Antwerpii 1574.
Kurcyus Pichena w Frankofurcie 1607.
Maciej Bernegger w Strasburgu 1638.
Jan i Melchior Freinsheymowie w Strasburgu 1638.
Jan Gronow w Lejdzie 1672, w Amszterdamie 1685.
Julian Pichon ad usum Delphini, w Paryżu 1682.
Teodor Ryck w Lejdzie 1687, w Dublinie 1730.
Chrystyan Hauff Lipsku 1714.
Jakub Gronow w Utrechcie 1721.
Abraham Gronow w Utrechcie 1721.
Jan August Ernest w Lipsku 1752.
Jan Lallemand w Paryżu 1760; ta edycya jest nader piękna dla poprawy, druku, papieru, kształtu, i jakie pospolicie nazywają Edition de Coustellier, de Barbou.
Edycya w Glasgu w Szkocyi 1753 arcypiękna.
Edycya w Londynie 1759 równie piękna.
Emili Ferretti, Karol Paschalius, Ludwik d’Orleans, Antoni Muret, Pulvius Ursinus, Hugo Grotius, Daniel Heinsius, Godfryd Leibnitz.
Najpiękniejsza i najlepsza ze wszystkich, dla dopełnieniów,
