Wczoraj jeszcze przestrzeżono mnie o nagłéj i niebezpiecznéj słabości księdza biskupa inflanckiego w Płockim[1]. Nie chciałem z początkowéj pogłoski wnosić konsekwencyi, a z cudzéj téż śmierci inhiare na puściznę durum et sordidum. Gdy dziś mocniejszy rumor, śmiem przypomniéć W. K. M. siebie in casum jakiéj odmiany. Cztery on ma dary z łaski pańskiéj: infułę, probostwo miechowskie, dziekanią płocką i scholasteryą gnieźnieńską. Probostwo alias abbacya, sine onere, jak mówią, do 30,000 wynosi. Mam ja w perspektywie z łaski W. K. M. biskupstwo łuckie. Ale quomodo flet istud? intryg tu co nie miara, a ja i czasu i rozumu na to nie mam, abym kresów tych dalekich prędko domierzył. I tę plebanią wileńską, nie chcąc się trudzić zębatym pieniactwem, oddałem z przywilejem p. podkanclerzemu litewskiemu. Żebym nie był tak leniwy i nieczuły na siebie, jak o mnie mówią, przypominam się łasce W. K. M. Gdyby można tę koadjutoryą łucką zrobić z ascensem ks. Turskiego, przestałbym już do śmierci na tym, wziąwszy na kawecan ambicyą, uczciwą tylko dotąd, póki się daléj nie szarpnie i na miejscu stanie. Często mi się zdarza słyszéć z uboczy, że W. K. M. łaskawy jesteś na mnie i myślić raczysz o postawieniu mię in scopo immobili. Przymkni, Najłaskawszy Monarcho, téj chwili, któréj ja, jako człowiek, pożądam, a w samym W. K. M. mam nadzieję.
19 martii 1781.
Gdybym zasięgał chełpliwie zawalonéj niepamięcią starożytności, odkopałbym przed sobą trzech imienników moich, którym dobroczynność królów pióro litewskie dała. Przykłady nie czynią zasług, tak jak świetność i bogactwo przodków małym jest wsparciem dla ubogich prawnuków. Los mój zrządził, żem pana i monarchy mojego serce sobie zjednał i te-to są jedynie moje benemerita. Byłem dotąd pisarzem W. K. M.: wszystkie pisma moje były dla króla, za
- ↑ Antoni Sierakowski umarł 1781 r. w marcu.
