Ta strona została uwierzytelniona.
72)
XII.
Nie smuć się, nie rozpaczaj gdy wyzionę ducha,
Kiedy światu ogłoszą długim jękiem dzwony,
Że mój szczęt do ojczyzny robaków wniesiony,
I wtenczas twa zrzenica niechaj będzie sucha.
Ujrzysz ten rym, zapomnij rękę co go kréśli,
Zapomnij serca w którém żyły lube rany,
Tak, wolę być przez ciebie wiecznie zapomniany,
Niż na chwilkę zasępić słodkie twoje myśli.
Lub jeśli na te rymy potoczysz wejrzeniem,
Kiedy spać będę w groźnych cieniach grobowiska,
Utaj to żeś mnie znała, nic w spomnij nazwiska,
Wygładź mnie z twej pamięci z ostatniém mém tchnieniem;
Mogłyby nie ujść ludzi złośliwych igrzyska,
Wyznania uczuć duszy, przesiękłéj cierpieniem.
