Ta strona została uwierzytelniona.
XVII.
I tak się ozwie naturze,
Jak gdy na Synai górze,
Płonęła chmura czerwona.
Ziemia od osi do osi,
Wszędzie postrach poroznosi,
Zadrży we wnętrznościach łona,
Gdy straszny sędzia ostatniej Sessij[1]
Tron swój potężny w powietrzu rozwiesi.
XVIII.
W on czas szczęśliwość człowieka,
Najwyższości się doczeka;
Dziś Bóg rzucił jéj osnowę,
Ów smok pod ziemią przeklęty,
W silniejsze więzy ujęty,
Utracił władzy połowę.
Wściekły że jego państwa moc wzruszona,
Najeża łuskę długiego ogona.
- ↑ Sessia wyraz Miltona, którego niesmiałem odmienić,
