Strona:Wykolejony (Gruszecki) 27.jpg

bre, zacne dziecko! Ileż ona przecierpi, mówiła z żalem w głosie.
 — Ciociu, jutro jadę, muszę jechać; dlaczego mi ciocia o tem mówiła? odparł Stanisław z lekkim wyrzutem.
 — Dlaczego? bo mam tylko ją i ciebie na świecie; chciałam was widzieć szczęśliwymi, czyżbyś ty nim nie był, mając taką żonę?
 — Ależ ja jej nie kocham.
 — Wy-bo zawsze z tą romansową miłością, jeśli tylko ją szanujesz i nie masz do niej wstrętu — to i wystarczy. Miłość przyjdzie i po ślubie.
 — No, tak... ale...
 — Małżeństwo, to grób waszej miłości romansowej. Ot i ja, nie poszłam za tego, którego kochałam, a byłam szczęśliwą.
 Stanisław miał wielką ochotę rzucić pytanie: „a on czy był szczęśliwy?“, ale powstrzymał się i tylko powtórzył z naciskiem:
 — Ja jej nie kocham.
 — Więc kochasz inną?
 — Kocham.
 Nastało długie przykre milczenie. Ciotka zamyślona, poważna a smutna, patrzała na wijącą się ścieżkę ogrodową, po której szli oboje. Stanisław wzruszony, niespokojny, to spoglądał