Strona:Wywczasy młynowskie.djvu/018

 — Można, panie profesorze! — wyrwał się Łubkowski.
 — Hebesie, kiedyś taki mądry, to powiedz jak będzie stopień wyższy i najwyższy?
 Zamyślił się nieco Łubkowski, poczem z wielką pewnością siebie rzekł:
 — Stopień wyższy — zrazy bite; stopień najwyższy — pieczeń!
 — Ośle, ty i na kluski nie zasługujesz! Siadaj! Marcinkiewicz, o czem była mowa?
 — O pieczeni! — zawołał zapytany, skwapliwie się oblizując.
 — Czyś zwarjował?
 — Nie wiem, panie profesorze!
 — Hej, ty, następujący, zrozumiałeś, o co mi chodzi?
 — Zrozumiałem — o kotlety!
 — Cóż to znaczy? Skąd wam, śmierdziuchy jedne, kotlety wlazły w ciasne głowy? — zawołał z gniewem profesor, przypuszczając, że chłopaki może co i wiedzą o jego przypadku z kotletami.
 Atoli jeden z malców, przyparty przez pedagoga do muru, wyznał nareszcie, iż pensjonarze jedli wczoraj na obiad siekane kotlety, które były bardzo niesmaczne i rosły im w ustach. Inny żak, ośmielony tem zezna-