Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/108

Trouville niemają się czego lękać... Mam nadzieję, że w zakładzie są wspólne obiady.
 — Stół wyśmienity, panie margrabio... kucharz prosto z Besançon...
 — A jak z godzinami?
 — O jedenastej z rana i o szóstej wieczorem...
 — Dobrze, ale dzisiaj jestem prawie naczczo, muszę mieć coś osobno o czwartej...
 — Nic łatwiejszego, panie margrabio...
 — Jeszcze słówko... Zależy mi na tem, ażeby mój lokaj dostał pomieszczenie jak najbliżej przy mnie...
 — Dam mu gabinet obok pokoju pana margrabiego.
 — To proszę mnie zaprowadzić, a niech rzeczy zniosą jaknajprędzej.
 Wydawszy te rozmaite rozkazy, Goulian udał się za rządcą zakładu, który go poprowadził na schody, a potem przez długi korytarz na pierwsem piętrze, po obu stronach którego, na prawo i na lewo, znajdowały się drzwi ponumerowane,
 — Czy to numera kąpielewe? — spytał Goulian.
 — Nie, panie margrabio, to są pokoje dla gości kąpielowych... Co do obszerności pozostawiają trochę do życzenia, ale wolno wynająć i dwa...
 Goulian skrzywił się znowu, ale dla ukrycia tego uśmiechnął się.
 — Ha... — szepnął — na wojnie, jak na wojnie... Trzeba być filozofem!..
 W tejże chwili przewodnik jego zatrzymał się przed drzwiami, na których grubemi czarnemi cyframi wymalowany był Nr. 12.

---